پتو را می کشم روی سرم

برای تو گریه می کنم که روبه رویم می زنی زیر گریه

و من مات و مبهوت به دنیایی نگاه می کنم که عجیب خاکستری شده است

به درد مشترکی فکر می کنم که شبیه انفولانزای نوع آ به همه جا سرایت کرده

من به دست هایم فکر می کنم که زیادی کوچک اند برای در اغوش گرفتن ات

من از در اغوش گرفتن بزرگی ات خجالت می کشم

همین که دستم را بگذارم روی شانه ات و دنبال جمله ای بگردم برای گفتن

صرفا برای این که ان لحظه سکوت نکرده باشم

بعد چنگ می اندازم به یک جمله مسخره : " گریه نکن! اروم باش! "

و چه خوب که تو حرفم را گوش می دهی

  من بلد نیستم حرف های خوب بزنم ،

بلد نیستم ارامت کنم وقتی از روزهای تلخی می گویی که پشت سر گذاشته ای

بلد نیستم کمی دلت را گرم کنم به روز هایی که در پیش رو داری

من به تو فکر می کنم ، به نون فکر می کنم ، به فرفری خوبم فکر می کنم

به درد مشترکی که همه تان دارید ، همه مان داریم . چه کار می شود کرد ؟! 

کجای زمین باید ایستاد و خدا را صدا زد که نگاه کند 

این همه دلتنگی و گریه و درد را نگاه کند ..

من بلد نیستم مثل ادم های حسابی برایت دلیل بیاورم که چه خوشبختی

که چه سعادتمندی، که چه خوب است که این روز ها را داشته ای

که کاش بیشتر خودت را دوست داشته باشی و بعد از این

انقدر محکم قدم برداری که از فرط قدرت قدم های تو زمین دهان باز کند

من بلد نیستم دست هایت را توی دست هایم فشار بدهم و بگویم :

" بعد از این زندگی قشنگ تر خواهد بود! " و یاد لحظه ی تولد یک نوزاد می افتم

لحظه ای که انقدر درد دارد که انسان را در حد مرگ پیش می برد

اما چیزی را متولد می کند که زندگی تازه ای به دنیا می بخشد

در تمام لحظه های درد کشیدنت چیزی از تو زاییده شده

که بعد از این تو را خوشبخت ترین دختر زمین خواهد کرد . مطمئنم !

 ما از جاده های بزرگ می گذریم

تا به راه های کوچک رسیده باشیم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: